در هر جامعه ای، ممنوعیت ها یا حرام های مکتوب یا مرسوم در مخالفت با زنای محصنه بخشی از دستورالعمل های ازدواجی را تشکیل می دهند.

 

متاسفانه زنای محصنه به یک موضوع عمومی تبدیل شده است و حتی در برخی مواقع همانند ازدواج شایع می باشد.

 

قوانین حمورایی (۱۸ قرن قبل از میلاد مسیح) در بابل مجازات مرگ را برای زناکار تعیین کرده است.

 

در یونان باستان و در قانون روم، یک زن خائن باید کشته می شد ولی یک مرد خائن باید به شدت مجازات می شد.

 

مسیحیت، اسلام و یهود یک سری مجازات های مشخصی را برای زنای محصنه تعیین کرده اند.

 

مجازات بیان شده برای مرد و زن زناکار در کتاب عهد جدید مسیحیان و مجموعه قوانین و شرعی یهود (تلمود)، صریح تر و مشخص تر از مجازات بیان شده در تورات یا قرآن می باشند.

 

در تفاسیر سخت گیرانه از قانون اسلامی یا شریعت، زن و مرد زناکار هر دو به صورت یکسانی باید مورد مجازات قرار بگیرند (خیانت زناشویی در زبان عربی به معنای زنا می باشد که عبارت از هر نوع رابطه جنسی غیر از رابطه های جنسی مابین زن و شوهر می باشد)

 

که یکی از این مجازات ها عبارت از کشته شدن به وسیله سنگ زدن یا سنگسار می باشد (این مجازات همچنان در برخی از کشورها اجرا می شود).

 

 

به دلیل اینکه عبارت زنای محصنه به صورت مشخص دلالت بر دیدگاه اسلامی و مسیحی – یهودی نسبت به ازدواج دارد، اکثر انسان شناسان معاصر با یک احتیاط خاصی از این عبارت استفاده می کنند.

 

زنای محصنه

زنای محصنه

جوامع زیادی وجود دارند که در آنها ازدواج به عنوان یک قرارداد دارای قطعیت سطح پایین می باشد و روابط جنسی خارج از رابطه ازدواجی کمتر مورد مجازات قرار می گیرند.

 

به بیان دیگر جوامع مختلف دیدگاه کاملا متفاوتی نسبت به زنای محصنه دارند.