روان کاوان بر مبنای این فرض می باشد که تضاد های ناهوشیار منجر شناخت ریشه های مشکلات روان شناختی می شوند، که و تواند علائم مربوط به این مشکلات را با قرار دادن و انتقال این تضاد ها به بخش هشیار مغز کاهش داد.

 

نظریه مربوط به روان کاوی بارها مورد انتقاد و اصلاح قرار گرفته است، ولی همچنان به عنوان یکی از موثرترین رهیافت ها موجود در زمینه روان شناسی مطرح می باشد.

 

تاریخچه روان کاوی

بررسی های صورت گرفته به منظور پیدا کردن ریشه ها و تاریخچه روان کاوی، نشان دهنده این بوده است که یک شخص بسیار مهمی به اسم سیگموند فروید[۱] ایجاد کننده این روش می باشد.

 

فروید در سال ۱۸۵۶ متولّد شد، و یک عصب شناس بسیار مشهوری بود که کارهایش منجر به برخورد وی با افراد دارای علائم خاص بدنی شد که هیستری یا تشنج نامیده شد.

 

فروید تحت تاثیر کارهایه عصب شناسی به اسم جین مارتین چارکوت[۲]، شروع به استفاده از هیپنوتیزم در درمان افراد دارای تشنج کرد.

 

با افزایش علاقه فروید به هیپنوتیزم، وی با جوزف[۳] برور همکاری کرد تا یک روش جدید درمانی را توسعه دهند که به افراد درمانجو کمک می کرد تا خاطرات مربوط به حوادث آسیب زا، که در زمانی نزدیک به بروز این علائم اتفاق افتاده بود، را مورد بررسی قرار دهند.

 

فروید و برور مشاهده کردند در زمانی که افراد در نتیجه هیپنوتیزم به این خاطرات دست می یبند و به صورت راحت در مورد آن صحبت می کنند، علائم مربوط به بیماری در این افراد کاهش می یابد.

 

در سال ۱۸۹۵، فروید و بریور مطالعات خودشان را در هیستریا[۴] چاپ کردند و در آن، شرایط چند فردی که با استفاده از روان کاوی بهبود یافته بودند را بحث کرده بودند.

 

در سطح گسترده ای این انتشارات به عنوان اولین پیشبرد موجود در ادبیات روان تحلیلی در نظر گرفته می شود.

 

بعد از اینکه فروید چندین بار در نتیجه استفاده از هیپنوتیزم به مشکل خورد، این روش را مورد استفاده قرار نداد و شروع به استفاده از رهیافتی کرد که  به”ارتباط آزاد” معروف شده بود.

 

فروید با درخواست از افراد درمانجو برای آزاد صحبت کردن در رابطه با مواردی که به ذهن شان خطور می کند .

 

تحلیل کردن این ارتباطات آزاد، به این نتیجه دست یافت که استفاده از این روش منجر به دست یابی به ریشه های مشکلات روان شناخته می شود.

 

 

وی با کشف کردن خاطرات سرکوب شده به آنها دست می یافت. وی به منظور توصیف کردن این رهیافت جدید درمانی و نظریه های مربوط به آن، استفاده از واژه “روان کاوی” را مصطلح کرد.

 

با گذشت زمان، فروید نظره ی خود را گسترش داد و آن را اصلاح کرد.

 

هر چند که وی همچنان این عقیده را داشت که آسیب های ذهنی تحت تاثیر سلامت روانی فرد قرار دارند، ولی وی در مرحله اول شروع به در نظر گرفتن علائم ، به عنوان نتیجه مربوط به تضاد های ناهشیار کرد.

 

وی نظریه ای را مطرح کرد که بر اساس آن، رویاها عبارت از تلاش های ناخود آگاه  می باشند که از طریق تضاد ها و یا بیان کردن تمایلات تهدید کننده، وارد بخش هشیار فرد می شوند.